Spectacular Salkantay to Magical Machu Picchu
Blijf op de hoogte en volg Sharon
14 Oktober 2015 | Peru, Machu Picchu
Zoals we al eerder gelezen hebben op internet en waarvoor we gewaarschuwd werden, de 'inca trail' was voor het komende jaar vol geboekt en dus geen optie meer voor ons. Waren we daar rouwig om? Niet echt. We hadden al veel van de salkantay trek gehoord en deze leek ons leuk om te doen. De inca trail is zo beroemd dat het uitgemolken wordt (salkantay is ruim de helft goedkoper), het is minder lang dan de salkantay trek (40 km in 4 dagen ipv 80 in 5) en DE reden waarom mensen deze trail boeken is omdat de inka's deze tocht vroeger maakten, maar dit geldt ook voor de salkantay.
De avond voor we vertrokken kwam de gids naar ons hostel om uit te leggen hoe de trek eruit zou gaan zien en wat we moesten mee nemen. In de vroege ochtend (4:30-5:30) werden we opgehaald door een minibusje en werden we naar mollepata (2900 m. boven zeeniveau) gereden voor het ontbijt. Niet ver van daar was het startpunt van onze trekking: het ging beginnen! Onze 5kg backpacks werden gedragen door paarden. Onze gidsen vond ik eruit zien als typische gidsen, de een met een brede kaaklijn en een staartje en de ander met kort haar en een klein vlechtje. Voordat we van start gingen kreeg onze 'family' een naam: Munai Chinchilla's. Vanaf nu zouden we het met elkaar moeten doen.
In de regen en met kouder weer dan verwacht begonnen wij onze eerste tocht naar het tentenkamp. Hoewel het eerste stuk nog best even pittig omhoog was, was de rest van de weg goed te doen en kwamen we 3 uur later aan bij het kamp waar we de lunch geserveerd kregen. Na de lunch vervolgden we onze weg de berg op richting de gletsjer waar een meer zou zijn. De gidsen vertelden veel over de cultuur, leerden ons de regen te waarderen en vooral te genieten. Ook al ben ik niet heel spiritueel ingesteld werd ik geboeid door de verhalen en de manieren van de gidsen, die voordat ze gaan drinken eerst een slokje geven aan de 'Apu' (Mountain), coca bladeren kauwen om in contact te komen met de natuur, de zon (Intei) groeten met een teken van geven & nemen etc.
Als groep wachten we op elkaar en werden we door de gidsen onthaald / aangemoedigd met 'How are we doing family!' of 'You made it!' Het is een aardige klim naar boven, maar omdat we een aantal keer stoppen en rustig aan doen is het prima te doen. Van tevoren was ik bang dat we alleen met afgetrainde fanatiekelingen zouden zitten, iedereen de berg op zou rennen terwijl wij ons best zouden moeten doen om überhaupt boven te komen (op internet staat deze tocht beschreven als de trekking voor de hiker die meer uitdaging zoekt dan de inca trail). Gelukkig viel dit heel erg mee en waren wij het juist die voorop liepen.
De top van de berg was mooier dan we ons voor hadden kunnen stellen, en misschien wel het hoogtepunt van de trekking zelf. Voor de gletsjer en tussen de vele bergen lag dit prachtige, heldere meer. Nog nooit had ik zoiets moois gezien. Een van de gidsen speelde rustgevende melodieën op zijn fluit, niet alleen voor ons maar ook voor de apu en omdat hij geloofde dat de zielen van zijn grootouders zich ergens in de bergen ophielden. Het hele plaatje gaf me een rustgevend en bevredigend gevoel, ik had nog uren zo kunnen blijven zitten.
Het werd alweer donker op de wegterug naar het tentenkamp. De temperatuur daalde al flink, het zou deze nacht behoorlijk koud worden. Na het diner hebben we nog even flink genoten van de onwijs mooie sterrenhemel, waarbij naast de vele tientallen sterren ook de melkweg te zien was en een aantal vallende sterren. Zo mooi :) lekker vroeg zijn we de dikke slaapzakken ingedoken, we zouden onze energie de volgende dag hard nodig hebben!
De tweede dag zou het zwaarste worden van allemaal met 8 tot 9 uur lopen. Om 5 uur werden we gewekt met coca tea bij de tent. Spullen inpakken en klaar maken voor het ontbijt. Het eerste gedeelte van de tocht bestond uit de klim naar boven (we starten op 3900 m), naar het hoogste punt van onze trekking: de salkantay berg (wat oude berg betekent, met een hoogte van 4630 m). Het was 3 uur klimmen naar dit punt, misschien dat we er zelfs iets langer over hebben gedaan.
Tijdens de klim zorgde de hoogte voor de nodige hoofd- en buikpijn of duizeligheid, waardoor het coca-bladeren kauwen geblazen was. De gidsen waren erg betrokken, geduldig en zorgzaam. Boven aan de top was er niet veel zicht vanwege het wolkendek, maar dit was voor ons wel een mijlpaal en letterlijk hoogtepunt. Overal stonden stapeltjes stenen die symbool stonden voor deze mijlpalen. Uiteraard hebben wij er ook eentje gebouwd.
Om de apu te bedanken voor de energie die het aan ons geleverd heeft om de top te behalen, hield een van de gidsen een soort ceremonie door met 3 coca bladeren in de hand te blazen richting de berg en in de oude inka taal een bedankje te doen. Hij vroeg ons daarna om te proberen de energie te voelen en begon te spelen op zijn fluit. Vanaf de eerste paar seconden werd ik gegrepen door de mooie klanken, de mooie gedachten erachter en de prachtige omgeving en moest ik toch even een traantje weg pinken.
Na deze bijzondere ceremonie vervolgden we onze weg naar de locatie voor de lunch, nog eens 3 uur lopen. Vanwege een blessure van een van de groepsleden duurde het vrij lang voordat de groep weer compleet was en we aan de lunch konden beginnen. (De twee kleine mannetjes van gidsen hebben haar zelfs een stuk gedragen). Na de late lunch moesten we nog eens 3 uur lopen naar het tentenkamp, wat naar ons gevoel langer duurde. Heel bijzonder hoe snel de temperatuur steeg met het afdalen van de berg. Op het ene moment loop je nog bij een gletsjer van ijs met een dik pak kleren, het volgende moment loop je in de jungle te zweten.
In 1 dag 27 km gelopen door te klimmen en af te dalen. Dat was soms even pittig. Vanwege de vertraging moesten we nog aardig door stappen om niet in het donker aan te komen (2900 m). Wat een dag! Hoewel het een lange en geen gemakkelijke dag is geweest, is het mij alles mee gevallen en was het zelfs met de vele blaren op mijn voeten goed te doen. Geeft toch wel voldoening!
Dag 3 en we mogen 'uitslapen' tot 6u. Na het ontbijt beginnen we aan een wandeling door de jungle, een afwisseling van klimmen en afdalen. De temperatuur is aangenaam maar de muggen zijn niet van je af te slaan. Na ongeveer 6 uur komen we aan bij het busje die ons zou afzetten bij de lunch. Het was een relatief klein busje voor de groep waarmee we waren. En toen kwam de vraag: wie wil er op het dak zitten? Yeah ofcourse we want that! Het deed ons een beetje denken aan ons avontuur op de Galapagos waar we ineens in een container vrachtwagen de paadjes af denderden. Met zijn zessen zaten we op het dak van een busje die snel over de onverharde wegen reed. Heel comfortabel was het niet, maar who cares, avontuur was het wel! Na de lunch splitste de familie zich op, 3 uit de groep hadden een 4-daagse geboekt en moesten door. Dit betekende ook een afscheid van een van onze gidsen, jammer! Wij krijgen daarentegen de tijd om te relaxen in de hotsprings in Santa Teresa, heerlijk de spieren ontspannen in het warme water! We hebben het hier dan ook een aantal uurtjes uitgehouden. Na het avondeten was het tijd voor wat gezelligheid, kampvuurtje aan, drankje erbij, kaartspelletjes en plezier. Wat een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Al pratende met de gids besef ik me maar al te goed hoe goed wij het hebben en gewoon 'even' 3.5 maand kunnen reizen, terwijl deze mensen niet eens de mogelijkheid hebben om de amazone in eigen land te bezoeken. Best oneerlijk verdeeld in de wereld...
Alweer de vierde dag, wat gaat dat snel. Omdat het de laatste keer was dat we de kok zouden zien, had hij taart gebakken en kregen we dit als ontbijt, jumm. Vandaag hebben we een aantal opties: 3 uur een saaie wandeling maken langs de weg, de auto pakken of gaan ziplinen. Na het promo filmpje van de avond ervoor zijn wij enthousiast over dit laatste. Wat wel een beetje een teleurstelling bleek, de 'superman' (met je rug vast en gezicht naar voren), die getoond werd in het filmpje (en stiekem DE reden dat ik dit wilde doen), bleek toch niet te kunnen. Gelukkig kon de 'monkey' (op zn kop) wel en was dit toch ook wel heel gaaf! Hoewel we dachten dat dit de relaxte optie was, moesten we zelf wel even de berg omhoog klimmen, lekker zweten! Maar de ziplines maakten dit helemaal goed. Zelfs van de wc kon ik genieten, die bestond uit 3 muren en geen achtkant, waardoor je in de natuur zat met het comfort van een normale wc (vind ik humor haha).
De rest van de family zagen we terug in Hidroelectrica, waar we gezamenlijk aan ons lunchpakket konden beginnen. Hierna wachtte ons nog een wandeling van een aantal uur langs/op het beroemde spoor naar Aguas Calientes. De eerste keer dat de trein langs raasde stonden we nog gevaarlijk dichtbij (met een man op de trein die druk gebaarde dat we aan de kant moesten), maar was er niet veel ruimte om uit te wijken. De wandeling duurde nog langer dan we dachten en we waren blij dat we dit niet als vele anderen met onze backpacks hoefden af te leggen (deze waren per trein).
Aangekomen in Aguas Calientes (2000 m) zat onze trekking er zo goed als op. Deze avond kunnen we heerlijk slapen in een hostel en lekker eten in een restaurant met z'n allen. Aguas Calientes is een klein sfeervol dorpje tussen de bergen, met kleine straatjes, bruggetjes en leuke tentjes. Het is jammer dat we de volgende dag alweer zo vroeg op moeten, anders had ik mij hier prima kunnen vermaken.
De laatste dag van onze tocht: Machu Picchu!! Om 04.30 lopen wij in het pikdonker naar de poort onderaan de berg, die om 05.00 zijn deuren opende voor de klim naar boven. Even denk je nog als je zo in het donker de steile trappen naar boven klimt 'waar zijn we nou eigenlijk mee bezig', maar machu picchu met zonsopgang is het meer dan waard. Hoe blij waren we toen we na anderhalf uur zwoegen & zweten de stem van onze gids hoorde 'Well done family!' (2400 m). Vanaf de ingang was het nog een stukje omhoog klimmen, maar toen waren we er ook wel echt: MACHU PICCHU. WAUUWW! Wat een schitterend uitzicht! Echt heel erg mooi. Ik had verwacht dat je mensen rijen dik aan de kant moest duwen voor een mooie foto, maar dit viel heel erg mee en het 'park' was ook aardig groot. Helaas konden we maar een mini stukje van de tour van onze gids bijwonen, want wij hadden de Montana de Machu Picchu bij geboekt en hier konden we alleen tussen 7-8 aan beginnen. Na net weer een beetje bij gekomen te zijn, maakten we ons klaar aan opnieuw anderhalf uur steile trappen omhoog. Nu voelde je je kuitspieren wel! De hele weg naar boven was het ook nog maar de vraag of we iets konden zien, want het was nog weg bewolkt. Eenmaal boven (3060 m) zijn we neer geplofd op het randje om lekker wat te eten en bij te komen en langzaam maar zeker ... trokken de wolken voor ons weg. Prachtig uitzicht en zeker de moeite waard!
Alleen al over de Mountain op en af hebben we ruim 4 uur gedaan. Ook de rest van de attractie was kolossaal en we hebben dan ook aardig wat uurtjes kunnen vertoeven voordat we de berg weer afdaalden naar Aguas Calientes. De jump foto's die we hadden gemaakt werden door de beveiligers niet zo op prijs gesteld (waarom weten we nog steeds niet) en moesten we zelfs verwijderen (!). Gelukkig werden we gered door een andere toerist die iets kwam vragen, waardoor wij snel door konden lopen. Ongeveer 12 uur later stonden we weer aan het startpunt beneden.
In Aguas Calientes hadden we de tijd om wat te eten voordat we om 21:50 de trein over het duurste traject van de wereld naar Ollaytaytambo zouden nemen. Alleen jammer dat het al donker was en je niet van het uitzicht kon genieten. In Ollaytaytambo stond een busje voor ons klaar die ons weer terug bracht naar Cuzco. Ondertussen waren we al zo'n 22 uur wakker toen we aankwamen. Ons avontuur zat erop! Wat zijn de dagen voorbij gevlogen en wat hebben we genoten!!! Misschien wel het absolute hoogtepunt van onze reis (tot nu toe in ieder geval wel).
De avond voor we vertrokken kwam de gids naar ons hostel om uit te leggen hoe de trek eruit zou gaan zien en wat we moesten mee nemen. In de vroege ochtend (4:30-5:30) werden we opgehaald door een minibusje en werden we naar mollepata (2900 m. boven zeeniveau) gereden voor het ontbijt. Niet ver van daar was het startpunt van onze trekking: het ging beginnen! Onze 5kg backpacks werden gedragen door paarden. Onze gidsen vond ik eruit zien als typische gidsen, de een met een brede kaaklijn en een staartje en de ander met kort haar en een klein vlechtje. Voordat we van start gingen kreeg onze 'family' een naam: Munai Chinchilla's. Vanaf nu zouden we het met elkaar moeten doen.
In de regen en met kouder weer dan verwacht begonnen wij onze eerste tocht naar het tentenkamp. Hoewel het eerste stuk nog best even pittig omhoog was, was de rest van de weg goed te doen en kwamen we 3 uur later aan bij het kamp waar we de lunch geserveerd kregen. Na de lunch vervolgden we onze weg de berg op richting de gletsjer waar een meer zou zijn. De gidsen vertelden veel over de cultuur, leerden ons de regen te waarderen en vooral te genieten. Ook al ben ik niet heel spiritueel ingesteld werd ik geboeid door de verhalen en de manieren van de gidsen, die voordat ze gaan drinken eerst een slokje geven aan de 'Apu' (Mountain), coca bladeren kauwen om in contact te komen met de natuur, de zon (Intei) groeten met een teken van geven & nemen etc.
Als groep wachten we op elkaar en werden we door de gidsen onthaald / aangemoedigd met 'How are we doing family!' of 'You made it!' Het is een aardige klim naar boven, maar omdat we een aantal keer stoppen en rustig aan doen is het prima te doen. Van tevoren was ik bang dat we alleen met afgetrainde fanatiekelingen zouden zitten, iedereen de berg op zou rennen terwijl wij ons best zouden moeten doen om überhaupt boven te komen (op internet staat deze tocht beschreven als de trekking voor de hiker die meer uitdaging zoekt dan de inca trail). Gelukkig viel dit heel erg mee en waren wij het juist die voorop liepen.
De top van de berg was mooier dan we ons voor hadden kunnen stellen, en misschien wel het hoogtepunt van de trekking zelf. Voor de gletsjer en tussen de vele bergen lag dit prachtige, heldere meer. Nog nooit had ik zoiets moois gezien. Een van de gidsen speelde rustgevende melodieën op zijn fluit, niet alleen voor ons maar ook voor de apu en omdat hij geloofde dat de zielen van zijn grootouders zich ergens in de bergen ophielden. Het hele plaatje gaf me een rustgevend en bevredigend gevoel, ik had nog uren zo kunnen blijven zitten.
Het werd alweer donker op de wegterug naar het tentenkamp. De temperatuur daalde al flink, het zou deze nacht behoorlijk koud worden. Na het diner hebben we nog even flink genoten van de onwijs mooie sterrenhemel, waarbij naast de vele tientallen sterren ook de melkweg te zien was en een aantal vallende sterren. Zo mooi :) lekker vroeg zijn we de dikke slaapzakken ingedoken, we zouden onze energie de volgende dag hard nodig hebben!
De tweede dag zou het zwaarste worden van allemaal met 8 tot 9 uur lopen. Om 5 uur werden we gewekt met coca tea bij de tent. Spullen inpakken en klaar maken voor het ontbijt. Het eerste gedeelte van de tocht bestond uit de klim naar boven (we starten op 3900 m), naar het hoogste punt van onze trekking: de salkantay berg (wat oude berg betekent, met een hoogte van 4630 m). Het was 3 uur klimmen naar dit punt, misschien dat we er zelfs iets langer over hebben gedaan.
Tijdens de klim zorgde de hoogte voor de nodige hoofd- en buikpijn of duizeligheid, waardoor het coca-bladeren kauwen geblazen was. De gidsen waren erg betrokken, geduldig en zorgzaam. Boven aan de top was er niet veel zicht vanwege het wolkendek, maar dit was voor ons wel een mijlpaal en letterlijk hoogtepunt. Overal stonden stapeltjes stenen die symbool stonden voor deze mijlpalen. Uiteraard hebben wij er ook eentje gebouwd.
Om de apu te bedanken voor de energie die het aan ons geleverd heeft om de top te behalen, hield een van de gidsen een soort ceremonie door met 3 coca bladeren in de hand te blazen richting de berg en in de oude inka taal een bedankje te doen. Hij vroeg ons daarna om te proberen de energie te voelen en begon te spelen op zijn fluit. Vanaf de eerste paar seconden werd ik gegrepen door de mooie klanken, de mooie gedachten erachter en de prachtige omgeving en moest ik toch even een traantje weg pinken.
Na deze bijzondere ceremonie vervolgden we onze weg naar de locatie voor de lunch, nog eens 3 uur lopen. Vanwege een blessure van een van de groepsleden duurde het vrij lang voordat de groep weer compleet was en we aan de lunch konden beginnen. (De twee kleine mannetjes van gidsen hebben haar zelfs een stuk gedragen). Na de late lunch moesten we nog eens 3 uur lopen naar het tentenkamp, wat naar ons gevoel langer duurde. Heel bijzonder hoe snel de temperatuur steeg met het afdalen van de berg. Op het ene moment loop je nog bij een gletsjer van ijs met een dik pak kleren, het volgende moment loop je in de jungle te zweten.
In 1 dag 27 km gelopen door te klimmen en af te dalen. Dat was soms even pittig. Vanwege de vertraging moesten we nog aardig door stappen om niet in het donker aan te komen (2900 m). Wat een dag! Hoewel het een lange en geen gemakkelijke dag is geweest, is het mij alles mee gevallen en was het zelfs met de vele blaren op mijn voeten goed te doen. Geeft toch wel voldoening!
Dag 3 en we mogen 'uitslapen' tot 6u. Na het ontbijt beginnen we aan een wandeling door de jungle, een afwisseling van klimmen en afdalen. De temperatuur is aangenaam maar de muggen zijn niet van je af te slaan. Na ongeveer 6 uur komen we aan bij het busje die ons zou afzetten bij de lunch. Het was een relatief klein busje voor de groep waarmee we waren. En toen kwam de vraag: wie wil er op het dak zitten? Yeah ofcourse we want that! Het deed ons een beetje denken aan ons avontuur op de Galapagos waar we ineens in een container vrachtwagen de paadjes af denderden. Met zijn zessen zaten we op het dak van een busje die snel over de onverharde wegen reed. Heel comfortabel was het niet, maar who cares, avontuur was het wel! Na de lunch splitste de familie zich op, 3 uit de groep hadden een 4-daagse geboekt en moesten door. Dit betekende ook een afscheid van een van onze gidsen, jammer! Wij krijgen daarentegen de tijd om te relaxen in de hotsprings in Santa Teresa, heerlijk de spieren ontspannen in het warme water! We hebben het hier dan ook een aantal uurtjes uitgehouden. Na het avondeten was het tijd voor wat gezelligheid, kampvuurtje aan, drankje erbij, kaartspelletjes en plezier. Wat een heerlijke manier om de dag af te sluiten. Al pratende met de gids besef ik me maar al te goed hoe goed wij het hebben en gewoon 'even' 3.5 maand kunnen reizen, terwijl deze mensen niet eens de mogelijkheid hebben om de amazone in eigen land te bezoeken. Best oneerlijk verdeeld in de wereld...
Alweer de vierde dag, wat gaat dat snel. Omdat het de laatste keer was dat we de kok zouden zien, had hij taart gebakken en kregen we dit als ontbijt, jumm. Vandaag hebben we een aantal opties: 3 uur een saaie wandeling maken langs de weg, de auto pakken of gaan ziplinen. Na het promo filmpje van de avond ervoor zijn wij enthousiast over dit laatste. Wat wel een beetje een teleurstelling bleek, de 'superman' (met je rug vast en gezicht naar voren), die getoond werd in het filmpje (en stiekem DE reden dat ik dit wilde doen), bleek toch niet te kunnen. Gelukkig kon de 'monkey' (op zn kop) wel en was dit toch ook wel heel gaaf! Hoewel we dachten dat dit de relaxte optie was, moesten we zelf wel even de berg omhoog klimmen, lekker zweten! Maar de ziplines maakten dit helemaal goed. Zelfs van de wc kon ik genieten, die bestond uit 3 muren en geen achtkant, waardoor je in de natuur zat met het comfort van een normale wc (vind ik humor haha).
De rest van de family zagen we terug in Hidroelectrica, waar we gezamenlijk aan ons lunchpakket konden beginnen. Hierna wachtte ons nog een wandeling van een aantal uur langs/op het beroemde spoor naar Aguas Calientes. De eerste keer dat de trein langs raasde stonden we nog gevaarlijk dichtbij (met een man op de trein die druk gebaarde dat we aan de kant moesten), maar was er niet veel ruimte om uit te wijken. De wandeling duurde nog langer dan we dachten en we waren blij dat we dit niet als vele anderen met onze backpacks hoefden af te leggen (deze waren per trein).
Aangekomen in Aguas Calientes (2000 m) zat onze trekking er zo goed als op. Deze avond kunnen we heerlijk slapen in een hostel en lekker eten in een restaurant met z'n allen. Aguas Calientes is een klein sfeervol dorpje tussen de bergen, met kleine straatjes, bruggetjes en leuke tentjes. Het is jammer dat we de volgende dag alweer zo vroeg op moeten, anders had ik mij hier prima kunnen vermaken.
De laatste dag van onze tocht: Machu Picchu!! Om 04.30 lopen wij in het pikdonker naar de poort onderaan de berg, die om 05.00 zijn deuren opende voor de klim naar boven. Even denk je nog als je zo in het donker de steile trappen naar boven klimt 'waar zijn we nou eigenlijk mee bezig', maar machu picchu met zonsopgang is het meer dan waard. Hoe blij waren we toen we na anderhalf uur zwoegen & zweten de stem van onze gids hoorde 'Well done family!' (2400 m). Vanaf de ingang was het nog een stukje omhoog klimmen, maar toen waren we er ook wel echt: MACHU PICCHU. WAUUWW! Wat een schitterend uitzicht! Echt heel erg mooi. Ik had verwacht dat je mensen rijen dik aan de kant moest duwen voor een mooie foto, maar dit viel heel erg mee en het 'park' was ook aardig groot. Helaas konden we maar een mini stukje van de tour van onze gids bijwonen, want wij hadden de Montana de Machu Picchu bij geboekt en hier konden we alleen tussen 7-8 aan beginnen. Na net weer een beetje bij gekomen te zijn, maakten we ons klaar aan opnieuw anderhalf uur steile trappen omhoog. Nu voelde je je kuitspieren wel! De hele weg naar boven was het ook nog maar de vraag of we iets konden zien, want het was nog weg bewolkt. Eenmaal boven (3060 m) zijn we neer geplofd op het randje om lekker wat te eten en bij te komen en langzaam maar zeker ... trokken de wolken voor ons weg. Prachtig uitzicht en zeker de moeite waard!
Alleen al over de Mountain op en af hebben we ruim 4 uur gedaan. Ook de rest van de attractie was kolossaal en we hebben dan ook aardig wat uurtjes kunnen vertoeven voordat we de berg weer afdaalden naar Aguas Calientes. De jump foto's die we hadden gemaakt werden door de beveiligers niet zo op prijs gesteld (waarom weten we nog steeds niet) en moesten we zelfs verwijderen (!). Gelukkig werden we gered door een andere toerist die iets kwam vragen, waardoor wij snel door konden lopen. Ongeveer 12 uur later stonden we weer aan het startpunt beneden.
In Aguas Calientes hadden we de tijd om wat te eten voordat we om 21:50 de trein over het duurste traject van de wereld naar Ollaytaytambo zouden nemen. Alleen jammer dat het al donker was en je niet van het uitzicht kon genieten. In Ollaytaytambo stond een busje voor ons klaar die ons weer terug bracht naar Cuzco. Ondertussen waren we al zo'n 22 uur wakker toen we aankwamen. Ons avontuur zat erop! Wat zijn de dagen voorbij gevlogen en wat hebben we genoten!!! Misschien wel het absolute hoogtepunt van onze reis (tot nu toe in ieder geval wel).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
