I <3 Queenstown

De volgende stop is Queenstown, het walhalla voor adrenaline junkies. Voordat ik naar Nieuw-Zeeland vertrek weet ik al dat ik wil gaan bungee jumpen en Queenstown is daar DE plek voor. Het moment dat we naar Queenstown reizen voel ik de nerveusiteit al toenemen.
In het hostel kom ik een bekende tegen, een van de jongens waarmee ik de tongariro heb gelopen. Met hem lopen we de Queenstown hill walk, een mooi uitzicht over de stad. Alleen om bij het begin van de track te komen is het al een aardige klim omhoog. Queenstown is zo'n mooi plaatje, gelegen aan het water, overal om je heen bergen met besneeuwde toppen en er hangt een goede energie. Ik word bijna jaloers op iedereen die hier voor maanden wonen&werken, ik denk dat ik elke dag zou genieten.
Vanaf Queenstown maken we een tour naar Milford Sound en maken een cruise tussen de mooie fjorden. Op onze weg ernaar toe stoppen we op mooie plekken zoals mirror lake, waarin de bergen worden weerspiegelt in het water (al worden we best een beetje gek van alle Japanners die selfies aan het maken zijn). Best een stukje rijden en dus ook een lange dag. En omdat Milford Sound in ieder lijstje staat van must see in nz, had ik er misschien toch meer van verwacht. Niet omdat het niet prachtig is, maar omdat ik de overtocht naar het zuiden misschien wel net zo mooi vond.

Tijd voor de bungee! Er zijn verschillende in Queenstown te boeken en ze klinken allemaal zo goed! De meest bekende is de Nevis, de hoogste: 134 m! Zo hoog... Onder het mom van als je het doet moet je het goed doen, neem ik dan maar gelijk een pakket van 3, de Nevis Swing, de hoogste Nevis bungee en de originele Kawarau bridge! Nu alleen nog durven :)
Voordat we worden ingehaald wachten we in 'the Station' waar overal beelden worden vertoond van de verschillende sprongen. Ennn, zenuwachtig. Met een busje worden we naar de afgrond gebracht waar ik in ga springen. Zo onwerkelijk! Maar ik heb er zin in. Met een kabel karretje worden we naar het hokje boven de afgrond gebracht. Er staat opbeurende muziek op en het verbaast me dat ik nog enigszins relaxt ben en kan kijken naar de springers die zich voor mij in het diepe storten. Als het mijn beurt is word ik naast de springplank eerst in een soort tandartsstoel geplaatst waarin ze makkelijk mijn benen vast kunnen maken, pinguïn ik naar de rand en worden er wat foto's gemaakt. Ik schrik toch een beetje als ik zo op het randje sta. Het is wel erg diep! Niks om me heen, alleen de diepte onder mij. 'Are you ready to dive in?' NO! 'Here you go: 3... 2...' En ik weet me af te zetten en een goede sprong te maken in het niets. De adrenaline stroomt door mijn lichaam als ik me voel vallen. Zo bizar en het duurt zo lang voordat ik voel dat ik ergens aan vast zit en niet veel later veer ik wat omhoog. Bij de 2e bounce probeer ik mijn voeten te bevrijden zodat ik niet op mijn kop omhoog zal worden getakeld, maar dit wil me niet lukken. Pas net voor ik omhoog getrokken word, komen mijn benen toch vrij en kom ik zittend naar boven. Waaah wat een rush geeft het mij, het gevoel alsof ik de wereld aan kan! I did it!!!
De Nevis Swing is hier natuurlijk niks bij. Hup gaan we weer! We gaan met z'n tweeën tegelijk, met onze gezichten naar elkaar toe. We worden richting de afgrond bewogen en als hij zegt dat we onze armen kunnen spreiden hoef ik daar niet eens over na te denken en doe ik dat. Zonder enige aankondiging storten we vervolgens 70 meter naar beneden, wat overgaat in een schommel van 300 meter. Zo leuk! Bij de overgang maak ik ook een swiep naar voren, waardoor ik een beetje voorover hang. En dan kunnen we genieten van het uitzicht. Heerlijk dit!

Dezelfde dag nog staat ook de jet boat op het programma. Met een klein busje  worden we de bergen in gereden en rijden over een weggetje die vergeleken wordt met de dead road van Zuid Amerika. Een smal paadje zonder vangrail en een diepe afgrond, als je hier een ongeluk krijgt ben je dan ook niet verzekerd. Er ligt een speedboot voor ons klaar aan het riviertje tussen de canyons in. 
Met hoge snelheid varen we tussen de rotsformaties in, maken we haakse bochten en hier en daar een spin. Heel gaaf! Ik zie de schipper al insturen voordat we een rots voorbij zijn, waardoor we echt nét langs de rots varen. Echt onwijs knap en exciting. 

De volgende dag is het tijd voor mijn tweede bungee, de eerste commerciële bungee: de Kawarau bridge. Over de brug zelf lopen we naar het punt om te springen, tussen het stalen raamwerk van de brug iets onder het looppad. Hoewel ik gisteren nog het gevoel had de hele wereld aan te kunnen, heeft dit nu weer plaats gemaakt voor wat zenuwen, het blijft toch onnatuurlijk om in het niets te springen. Ik wil heel graag ondergedompeld worden in het water, maar de medewerkers geven aan dat dat niet gaat lukken omdat ik te licht ben... dat is jammer! Ik ben al bijna aan de beurt als de medewerker zegt dat hij me wel achterstevoren kan laten gaan. Dat is ook wel heel gaaf! Binnen een minuut moet ik beslissen. Ok, let's do it! Wel gek om nu achterstevoren naar het randje te waggelen. Deze sprong is maar 43m, je ziet nu beter waar je op af springt. Heel gaaf om achteruit te vallen en zo ondersteboven de rivier op je af te zien komen. Bij deze sprong stuiter ik veel vaker terug en draai ik veel, waardoor ik best even dizzy ben. Anders dan bij de Nevis, word ik nu naar beneden gelaten in een bootje. Zo gaaf om te doen! Ik zou er bijna nog een doen (heel makkelijk om hier al je geld aan uit te geven).

Op mijn laatste dag in Queenstown doe ik nog 'even' de Ben Lomond hike. In eerste instantie zou ik alleen gaan, maar Nathan haakt gezellig aan. Deze track is vanaf de voet van de berg heen & weer zo'n 8 uur hiken. Je kan er voor kiezen om het eerste stuk de kabelbaan naar boven te nemen, maar wij willen de volledige track lopen. Het eerste stuk is al zo'n 1 -1.5 uur omhoog en dan zijn we pas net begonnen. Vanaf hier start het eigenlijk pas echt, nog 2.5 uur omhoog. Na een tijdje gelopen te hebben blijkt dat we op weg zijn naar de top van de berg ernaast (zo ver?). Maar het uitzicht wordt wel elke paar meter dat we omhoog lopen mooier en mooier. Het stukje tot de saddle, waar we even pauze zouden houden valt me best wel zwaar. Mijn hoofd wil zo graag maar mijn benen weigeren. Het uitzicht is hier al waanzinnig! Na een korte pauze heb ik mijn energie hervonden en ben ik klaar voor het laatste uur wat het steilste stukje omhoog is. De top komt steeds dichterbij wat me weer nieuwe kracht geeft om door te gaan. Het uitzicht op de top is onbeschrijflijk hoe mooi. Waar ik ook om me heen kijk, 360 graden een prachtig uitzicht met veel bergen die lager zijn dan dit punt, besneeuwde toppen en ook meren in de verte. Misschien wel het mooiste uitzicht dat ik tot nu toe heb gezien!

Die laatste avond ben ik tot laat bezig met dingetjes regelen voor mount cook, waar we na wanaka heen gaan. Net als ik besluit te gaan slapen begint mijn bed te schudden. Heel lichtjes, als er iemand in het bed boven mij had gelegen had ik gedacht dat het daardoor kwam. Maar het bed was leeg en het ging een aantal minuten door. Is dit nou een aardbeving of iets wat ik me inbeeld? De anderen in de kamer slapen er rustig doorheen. 's Ochtends blijkt dat het wel degelijk een aardbeving was en dat wij net op de goede plek waren. Aardbevingen komen hier veel voor, maar nu zijn er gebieden hard getroffen. Bizar!

Ik heb echt een te gekke tijd in Queenstown gehad en als ik de tijd had gehad zou ik hier ook zeker nog even blijven. Maar misschien ook wel goed om door te gaan voordat de fantastische dingen hier 'normaal' worden.